ჰაინრიჰ ბიოლის კვლევის თანახმად, 2010 წლიდან დაგროვილი მონაცემების ანალიზი მიგრაციის ფემინიზაციის ტენდენციაზე მიუთითებს, რომელიც არა მხოლოდ ქალი ემიგრანტების გაზრდილ რაოდენობას ასახავს, არამედ წარმოაჩენს მათ, როგორც დამოუკიდებელ აქტორებს მიგრაციის პროცესში.

კვლევამ გამოააშკარავა, რომ ემიგრაციაში წასვლის გადაწყვეტილება არ არის ცალსახად თავისუფალი არჩევანი, არამედ ეს არის გამოუვალ მოცემულობაში, ოჯახის ეკონომიკური გადარჩენის მიზნით მიღებული გადაწყვეტილება, რომელიც ემიგრანტი ქალებისგან გარკვეულ მსხვერპლს მოითხოვს.

ემიგრაციის შედეგად, ქალების ჯაფამ კონკრეტულ ოჯახებში შეამცირა სიღარიბის დონე, მაგრამ ვერ უზრუნველყო ამ ოჯახების და, განსაკუთრებით, თავად ემიგრანტი ქალების მდგრადი სოციალურ-ეკონომიკური გაძლიერება. ძალიან ხშირად, შრომითი ემიგრანტების მთავარი საზრუნავი საქართველოში დატოვებული შვილები არიან, რომლებზეც რთულად აისახება მშობლების შორს ყოფნა.